感染后，告诉爸妈自己的病情吗？
独自静坐在办公室的角落里，听到周围的欢声笑语，内心格外的孤寂。自从确诊后，时不时的有一种感伤才下眉头，又上心头。这种从天上到地下的转变，只有自己经历过才能切身体味。يۇقۇملانغاندىن كېيىن، ئاتا- ئانىسىغا ئۆزىنىڭ كېسەللىك ئەھۋالىنى ئېيتش كىرەكمۇ؟
我以前也是单位的“美男子”，神气的像只刚扎毛的小公鸡。如今的我，和其他人在一起，恰似白杨林中生出了一棵歪脖子老榆树，白花花的鸡蛋里滚出一个干巴土豆。
回到家里，关上门，默然的躺在床上。任凭泪水从眼角划过。外面的世界很精彩，但是和自己没有丝毫的关系。正如朱自清所说：“热闹是他们的，我什么也没有”。时间久了，我也越来越觉得自己是一个十足的“宅男”。
曾经的我在单位也是个热心人。无论谁家有个事，总是主动请缨，当个“总管”。跑前跑后，乐此不疲。笑眯眯的脸上萦绕着别样的幸福。酣畅淋漓中总有一种成就感。
每逢过年，按照惯例我都要邀请发小到家里聚聚，去村头的饭店坐坐，谈谈周围人事的变故，生活中的心酸况味。谁家有难事，我也第一时间伸出援助之手。而今年心情的惨淡竟让我都不愿意去别人家拉拉家常。纵然是碰见，也只是强颜欢笑，礼节性的寒暄几句。霎那间我发现自己原来也是一个虚情假意的人，并且变得不可理喻。
母亲一如既往地给我们做着三餐，珍惜着我们回家团圆的机会。晚上，她蹲在卫生间搓洗衣物。只见母亲佝偻着单薄的身影随着搓洗动作有规律地晃动。凝视着瘦削不堪的母亲，生活的记忆浸满了我的心间，泪就这样不可抑制的落下来。我轻轻地走到母亲身后，调整好情绪，说道：“不是说孩子的衣物我们来洗吗，您怎么又洗了?”老妈头都没抬，继续她的劳作，说：“没事，不累，你们回来，我就很知足”。一句简单的话语道出了母亲的心声，原来这就是母亲最高限度的企求。随即说不出的酸楚涌上了我心头。
眼前父亲黝黑的脸上深深的皱纹在颤抖着，头发凌乱，他依旧穿着我十年前上大学时候的棉校服往炉火里添柴，为的是让我们在寒冷的冬天也能感受到温暖如春。一阵浓烟呛地他只咳嗽。这情景，灼伤了我的眼睛。父亲的背影坚强而嶙峋。看着日渐苍老的父亲，我真想摸摸他那粗糙的大手。可是，眼泪却又不听话地掉了下来。
回顾过去，儿时的我是那么的无忧无虑，天真烂漫。炎热的夏日，在父亲手摇的大蒲扇下安然入睡；漫长的冬夜，在母亲的怀抱中我体会到了爱的温度；成长中，青春的叛逆曾经深深的伤过他们的心，让他们辗转反侧，彻夜难眠；走向社会，他们依然为了我们生活的更加幸福而奔波操劳，煞费苦心。
此刻，我多想再次感受父母那温情的拥抱，我多想把最近的经历和我年迈的父亲促膝长谈。在父亲的心里。无论儿子做错了什么，在他那里总能得到包容和谅解。妻子的暗示让我涌动的心潮退了下去，父母已经年迈，我不能那么自私，把自己的痛楚再加到他们身上。因为儿子的不幸在父母那儿总是要加倍的。他们宁愿受伤的是他们自己！中国的父母，注定是活得最累的父母！
我的父母都是土生土长的农村人，一辈子从没有离开过黄土地，也没有什么文化，纵然他们知道了，也帮不上什么忙，只会增加无休止的牵挂和担忧。况且自己的身体吃药后并无大碍，生活中有很多事自己一定要扛住，你矫情幽怨的样子定不漂亮，做一个勇敢的人，学着去承受命运给你的每一记耳光。
但是如果病情恶化，我一定会告知自己的父母，因为家人的理解、鼓励和慰藉，一定会给我更多的信心，一定会给我活下去的勇气，让我披荆斩棘，勇往直前！
曾经脑海中多少次萌发过倾诉心声的想法，涌现过人世间最温情的画面。这一刻都淡如烟霭，消散殆尽。
春节过后，我和妻子踏上了返城的路，纷纭的那一幕幕往事在我眼前幻现地更加清晰，父母的苦难与伟大在我心中渗透得格外深彻。余生的路还很长，自怨自艾不会带来一点点正能量。正如妻子所说：“就算为了父母，你也要彻底摆脱沉沦”!
我相信这个世界上的我并不孤单，于是网上开始搜索，终于找到了组织。回归到了大家庭中。我终于感受到渡越沙漠者望见绿洲的欢喜，我终于感受到航海的冒险家望见海面飘来花草的茎叶的欢喜。这种欣然已经不能用我们浅薄的语言来表述，似乎每一根汗毛都跳动着欢畅。
平台上大家相互倾吐心声，共同交流确诊后的心情。怎一个酣畅淋漓？吃药后的身心的变化，药物的影响。平日不敢说的，在这里都可以倾诉衷肠。我的内心也逐渐变得释然，变得平静。生命恰似涓涓流淌的河流，我更像一汪清泉，静静地流淌，任凭鱼儿畅游，仍旧波澜不惊。偶遇谈得来的聊友，让我们觉得自己在这个世界上并不孤单。也从中体味到了“帮助别人，快乐自己”的真正含义。找到了组织，就找到了健康和快乐。感恩之花，开在幸福枝头！
年后的我，找回了自己，一日三餐，亲自调理，注重营养搭配，注重养生，最大程度地提高自己的免疫力。我坚信：纵然是枯木，也有它的春天。也会焕发生机，待春暖花开时，盎然蓬勃，生机无限！
家里，孩子们的笑声也逐渐悦耳。生活就是柴米油盐酱醋茶，在琐碎中我也领悟到了平凡的真谛！终于整理好了心情，忘记那些不愉快的往事，听听音乐，看看风景，说能说的话，做可做的事，走该走的路，见想见的人。
上班的闲暇之余，我也注重锻炼身体，邀请同事踢踢毽子，快意十足，昔日的笑声飘荡在走廊中，生活中有阳光，生命之花定能璀璨绽放！
或许多年后的一个夜晚，暮然想起经历过得点点滴滴，我会静静地微笑。那些忧伤的往事已在时光的河流中乘舟而去，消失了踪迹，心中，却流淌着永恒的温暖，永不消逝。
春，在人间！
يۇقۇملانغاندىن كېيىن، ئاتا- ئانىسىغا ئۆزىنىڭ كېسەللىك ئەھۋالىنى ئېيتش كىرەكمۇ؟
يالغۇز ئىشخانىنىڭ بۇلۇڭىدا ئولتۇرۇپ، ئەتراپتىكى كۈلكە سادالىرىنى ئاڭلاپ، قەلبىم ئادەتتىن تاشقىرى يالغۇزلۇققا چۆمدى. دىئاگنوز قويۇلغاندىن كېيىن، توختىماي ئازابلىنىپ كۆڭلۇم بىرخىل بىئارام بولاتتى .بۇنداق ئاسماندىن يەرگە تاشلىۋەتكەندەك تۇيغۇنى پەقەت ئۆزبىشىدىن ئۆتكۇزگەن ئادەملالا ھىس قىلالايدۇ.
مەن بۇرۇنمۇ ئىدارىدىكى «گۈزەل ئەر» ئىدىم، خۇددى ئەمدىلا تۈك باسقان كىچىك خورازغا ئوخشايتتىم. ھازىر مەن باشقىلار بىلەن سىلىشتۇرغاندا ئاق تېرەك ئورمىنىدا بىر تۈپ بويۇننى يانتۇ قاپپاق سۆگەت دەرىخى تۇرغاندەك، ئاق تۇخۇمدىن بىر قۇرۇق ياڭيۇ دومىلاپ چىققاندەك ئىدىم.
ئۆيگە قايتىپ، ئىشىكنى يېپىپ، كارىۋاتتا ياتتىم. كۆزيىشىم مەڭزىمدىن بويلاپ تۆۋەنگە ئاقاتتى . سىرتقى دۇنيا ئىنتايىن رەڭگارەڭ، لېكىن .مەن بىلەن قىلچە مۇناسىۋىتى يوق. خۇددى جۇ زىچىڭ ئېيتقاندەك : " قىززىش يايراش ئۇلارنىڭ ، مەندە ھېچنىمە يوق ". ۋاقىت ئۇزارغانسېرى، مەنمۇ بارغانسېرى ئۆزۈمنى ئۇچىغا چىققان يارىماس ئەردەك ھېس قىلىۋاتىمەن.
بۇرۇنقى مەن ئىدارىدىمۇ قىزغىن ئادەم ئىدىم. مەيلى كىمنىڭ ئۆيىدە بىر ئىش بولسۇن، ھەمىشە تەشەببۇسكارلىق بىلەن تەكلىپ قىلىنىپ، باش باشقۇرغۇچى بولاتتىم. ئۇياقتىن بۇياققا يۇگۇرۇپ ئالدىراشچىلىق ئىچىدە ، خۇشاللىقتىن ھارغىنلىق كۆرۇنمەيتى. ئالدىراشچىلق ئىچىدە بىر خىل مۇۋەپپەقىيەت تۇيغۇسى بولاتتى .
ھەر يىلى چاغاندا مەن ئادىتىم بويىچە كىچىكىمدىن بىللە ئويناپ چوڭ بولغان دوستۇمنى ئۆيگە مىھمانغا چاقىرىپ، كەنىت بىشىدىكى تاماقخانىغا بىرىپ ،ئەتراپتىكى كىشىلەرنىڭ ئۆزگىرىشى، تۇرمۇشتىكى ئوڭۇشسۇزلۇق ۋە قىزىقارلىق ئىشلارنى پاراڭلىشاتتۇق. كىمنىڭ ئۆيىدە قىيىن ئىش بولسا ، مەنمۇ دەرھال ياردەم قولۇمنى سۇناتتىم. بۇ يىلقى كەيپىياتنىڭ ئېچىنىشلىق بولۇشى مېنى باشقىلارنىڭ ئۆيىگە بېرىپ پاراڭلىشىشنى خالاتمىدى . ئۇچرىشىپ قالغان تەقدىردىمۇ، پەقەت كۈلۈمسىرەش، قائىدە-يوسۇن خاراكتېرلىك سوغۇققىنە بىرنەچچە ئىغىز سالاملىشىشتىن ئىبارەت. شۇ مەزگىلدە مەن ئۆزۇمنىڭ ئەسلىدە ساختا ياسالما ئادەم ئىكەنلىكىمنى ھەمدە غەرەزلىك بولۇپ قالغانلىقىمنى بايقىدىم.
ئانام بىزگە بۇرۇنقىدەكلا ئۈچ ۋاق تاماق ئېتىپ بىرەتتى، ئۆيگە قايتىپ جەم بولۇش پۇرسىتىمىزنى قەدىرلەيتتى . كەچتە ، ئۇ تازىلىق ئۆيىدە ئولتۇرۇپ كىر يۇيدى . ئانامنىڭ غۇۋا سايىسىنى كىريۇيۇش ھەرىكىتىگە ئەگىشىپ تەرتىپلىك تەۋرىنىۋاتقانلىقىنى كۆردۇم. ئورۇق ئانامغا تىكىلىپ قاراپ تۇرۇپ، تۇرمۇش خاتىرەمنىڭ ئەسلىمىسىگە چۆمدىم، كۆز يېشىم تىزگىنلىگىلى بولمىغان ھالەتتە چۇشىۋاتاتتى. مەن ئانامنىڭ كەينىگە ئاستاغىنا بېرىپ، كەيپىياتىمنى ياخشى تەڭشەپ، مۇنداق دېدىم: «بالىنىڭ كىيىملىرىنى ئۆزىمىز يۇيۇمىز دىگەنتۇققۇ، نېمىشقا يەنە يۇيدىڭىز؟» ئانام بېنىمۇ كۆتۈرمەي، ئىشىنى داۋاملاشتۇرۇپ، ھېچقىسى يوق، ھېرىپ قالمىدىم، سىلەرنىڭ قايتىپ كىلىپ مەن بىلەن جەم بولغىنىڭلارنىڭ ئۆزى مەن ئۈچۈن بىر چوڭ ئىش دېدى. بىر جۈملە ئاددىي سۆز ئانامنىڭ يۈرەك ساداسىنى ئىپادىلىدى، ئەسلىدە مانا بۇ ئانامنىڭ ئەڭ يۇقىرى تەلىپى ئىكەن. شۇزامات يۇرۇكۇمگە دىيەلمەيدىغان بىرخىل ئاچچىق تۇيغۇ پەيدا بولدى.
كۆز ئالدىمدا دادامنىڭ قاپقارا چىرايىدا چوڭقۇر قورۇقلاربىسىپ ، چېچى قالايمىقانلىشىپ كەتكىن ئىدى، ئۇ يەنىلا ئون يىل بۇرۇن ئالىي مەكتەپكە كىرگەن چاغلىرىمدىكى پاختىلىق مەكتەپ فورمىسىنى كىيىپ ئوتقا ئوتۇن قوشۇپ، سوغۇق قىشتا باھاردەك ئىللىقلىق ھېس قىلدۇراتتى. بىر پەس قويۇق ئىستىن ئۇتوختىماي يۆتىلەتتى، بۇ كۆرۇنۇش كۆزۈمنى كۆيدۇرگەندەك تۇيغۇ بىرەتتى . دادامنىڭ كۆلەڭگىسى قەيسەر ھەم ئورۇق ئىدى،قېرىۋاتقان دادامغا قاراپ،مەن ئۇنىڭ قوپال چوڭ قولىنى سىلاپ باققۇم بار ئىدى. بىراق،كۆز يېشىم تىزگۇنلىگىسىزھالدا چۈشۈپ كەتتى.
ئۆتمۈشنى ئەسلەپ ئۆتسەك، بالىلىق چاغلىرىمدا مەن شۇنداق غەم-قايغۇسىز، ساددا ئىدىم. تومۇز ئىسسىق يازدا دادمنىڭ قولىدىكى چوڭ يەلپۈگۈچ ئاستىدا خاتىرجەم ئۇخلاپ؛ئۇزۇن قىش كېچىسى ئانامنىڭ قوينىدا مۇھەببەتنىڭ تېمپېراتۇرىسىنى ھېس قىلىپ ؛ئۆسۈپ يېتىلىش جەريانىمدا قارشىلىق پسخىكا مەزگىلىمدە ئىلگىرى ئۇلارنىڭ يۈرىكىنى چوڭقۇر ئازابلاپ، ئۇلارنى پۈتۈن كېچە ئۇيقۇسىزلاندۇرغان ئىدىم.جەمئىيەتكە قەدىم باسقابدا ئۇلار يەنىلا تۇرمۇشىمىزنىڭ تېخىمۇ بەختلىك بولۇشى ئۈچۈن جاپا تارتتى.
شۇ پەيتتە مەن ئاتا-ئانامنىڭ مېھرىبان قۇچاقلىشىنى يەنە بىر قېتىم ھېس قىلغۇم بارئىدى، يېقىندىن بۇيانقى كەچۈرمىشلىرىمنى ياشانغان دادام بىلەن ئۇزۇن ئۇزۇن پاراڭلاشقىم بارئىدى. دادامنىڭ قەلبىدە، مەيلى ئوغلى نېمىنى خاتا قىلغان بولسۇن ، ئۇنىڭ قەلبىدە ھامان كەڭ قورساقلىق ۋە چۈشىنىشكە ئېرىشەلەيدۇ . ئايالىمنىڭ بېشارىتى مېنى چېكىندۈردى، ئاتا-ئانام ياشىنىپ قالدى، مەن ئۇنداق شەخسىيەتچىلىك قىلسام بولمايدۇ، ئۆزۈمنىڭ ئازابىنى ئۇلارغا قوشۇپ قويسام بولمايدۇ. چۈنكى ئوغلىنىڭ بەختسىزلىكى ئاتا-ئانىسىنىڭ يېنىدا ھەمىشە ھەسسىلىنىپ قوشۇلىدۇ. ئۇلارھەتتا ئۆزى يارلىنىشقا رازىدۇر ! جۇڭگولۇق ئاتا-ئانىلار، ئەڭ جاپا چەككەن ئاتا-ئانا بولۇشى پۈتۈلگەن.
ئاتا-ئانام يەرلىك يېزىلىقلاردىن بولۇپ، بىر ئۆمۈر سېرىق تۇپراقتىن ئايرىلىپ باقمىغان، ھېچقانداق مەدەنىيەتمۇ يوق، ئۇلار بىلسىمۇ ھېچقانداق ياردەم قىلالمايدۇ، پەقەت توختىماي ئەندىشە قىلىش ۋە ئەندىشە قىلىشنى كۈچەيتىدۇ. ئۇنىڭ ئۈستىگە ئۆزۇمنىڭ بەدىنىمدە دورا يېگەندىن كېيىن ھېچقانداق مەسىلە يوق، تۇرمۇشتا نۇرغۇن ئىشلارنى ئۆزۇم بەرداشلىق بېرىشىم كېرەك، سىزنىڭ نارازىلىقىڭىز چىرايلىق ئەمەس، باتۇر ئادەم بولۇپ، تەقدىرگە بەرداشلىق بېرىشنى ئۆگىنىۋېلىڭ.
بىراق كېسەللىك ئەھۋالى يامانلىشىپ كەتسە، مەن چوقۇم ئاتا-ئانامغا ئۇقتۇرىمەن، چۈنكى ئائىلىدىكىلەرنىڭ چۈشىنىشى، ئىلھاملاندۇرۇشى ۋە تەسەللىي بېرىشى ماڭا چوقۇم تېخىمۇ كۆپ ئىشەنچ ئاتا قىلىدۇ، چوقۇم ماڭا ياشاش جاسارىتى بېرىپ، قېيىن ئۆتكەلدىن ئۆتۈپ، باتۇرلۇق بىلەن ئالغا ئىلگىرلەيمەن!
ئىلگىرى كاللامدا نەچچە قېتىم بىخ سۈرگەن يۈرەك ساداسى پەيدا بولغان، بۇ دۇنيادىكى ئەڭ ئىللىق كۆرۈنۈش بارلىققا كەلگەن. بۇ پەيتتە خۇددى قاپقارادەك سۇسلىشىپ، تارقىلىپ كەتتى.
چاغاندىن كېيىن، ئايالىم ئىككىمىز شەھەرگە قايتىش يولىغا ئاتلاندۇق، ئۆتكەن ئىشلار كۆز ئالدىمدا تېخىمۇ ئېنىق بولدى، ئاتا-ئانامنىڭ ئازابى ۋە ئۇلۇغلۇقى قەلبىمگە ئالاھىدە سىڭىپ كىردى. كېيىنكى ئۆمرىمدىكى يول تېخى ئۇزۇن، ئۆزىدىن ئاغرىنىش ئازراقمۇ ئاكتىپ كۈچ ئېلىپ كەلمەيدۇ. ئايالىمنىڭ ئېيتقىنىدەك: ئاتا-ئانام ئۈچۈن بولسىمۇ، سىز يەنىلا چۆكۈشتىن ئۈزۈل-كېسىل قۇتۇلۇشىڭىز كېرەك»، مەن بۇ دۇنيادىكى مەن يالغۇز ئەمەسلىكىمگە ئىشىنىمەن، شۇڭا توردىن ئىزدەشكە باشلىدىم، ئاخىرى تەشكىلاتنى تاپتىم. چوڭ ئائىلىگە قايتىپ كەلدىم . مەن ئاخىرى قۇملۇقتىن ئۆتكەنلەرنىڭ بوستانلىقنى كۆرۈپ خوشاللىق ھېس قىلدىم، مەن ئاخىرى دېڭىز سەپىرىگە تەۋەككۈل قىلغۇچىلارنىڭ دېڭىز يۈزىدىن لەيلەپ كەلگەن گۈل-گىياھ غولى يوپۇرمىقىنى كۆرۈپ خوشاللىق ھېس قىلدىم. بۇ خىل خۇشاللىقنى بىزنىڭ تىلىمىز بىلەن بايان قىلغىلى بولمايدۇ، خۇددى ھەر بىر تەر تۈكلىرىممۇ خۇشال-خۇرام سەكرەپ كەتكەندەك قىلاتتى.
سۇپىدا كۆپچىلىك ئۆز-ئارا يۈرەك ساداسىنى تۆكۈپ، دىئاگنوز قويۇلغاندىن كېيىنكى كەيپىيات توغرىسىدا ئورتاق پىكىرلەشتى. قانداق قىلغاندا بىر تال راۋان بولىدۇ؟ دورا يېگەندىن كېيىنكى جىسمانىي ۋە روھىي جەھەتتىكى ئۆزگىرىش، دورىنىڭ تەسىرى. ئادەتتە دېيىشكە جۈرئەت قىلالمىسام، بۇ يەردە چىن كۆڭلىنى ئېيتقىلى بولىدۇ. مېنىڭ قەلبىممۇ بارا - بارا تىنچلىشىپ كەتتى . ھاياتلىق خۇددى سۇ ئېقىپ تۇرغان دەرياغا ئوخشايدۇ، مەن خۇددى ۋاڭ سۈزۈك بۇلاققا ئوخشاپ، جىمجىت ئېقىپ،بىلىقلارنىڭ شوخ ئۇزىشى بىلەن چۆچۇپ كەتمەيتىم. سۆھبەتلەشكەن دوستلىرىمىز بىلەن ئۇچرىشىپ قالساق، ئۆزىمىزنى بۇ دۇنيادا يالغۇز ئەمەستەك ھېس قىلدۇراتتى. بۇنىڭدىن «باشقىلارغا ياردەم بېرىش، ئۆزىگە خۇشاللىق تىپىش»نىڭ ھەقىقىي مەنىسىنى ھېس قىلدىم. تەشكىلنى تاپقاندىن كېيىن، ساغلاملىق ۋە خۇشاللىق تاپتىم. مىننەتدارلىق گۈلى ، بەخت شاخلىرىدا ئېچىلدى !
يىلدىن كېيىن مەن ئۆزۈمنى تېپىپ، بىر كۈندە ئۈچ ۋاق تاماق يەپ، ئۆز قولۇم بىلەن تەڭشەپ، ئوزۇقلۇقنى ماسلاشتۇرۇشقا ئەھمىيەت بېرىپ، كۈتۈنۈشكە ئەھمىيەت بېرىپ، ئىممۇنىتېت كۈچىنى ئەڭ زور دەرىجىدە ئاشۇردۇم. مەن شۇنىڭغا ئىشىنىمەنكى ، قۇرۇپ كەتكەن ياغاچ بولسىمۇ ، ئۇنىڭ باھارىمۇ بار . ھاياتىي كۈچكە تولغان، باھار ئىللىپ گۈللەر ئېچىلغاندا، جۇش ئۇرۇپ راۋاجلىنىدۇ، ھاياتىي كۈچ چەكسىز!
ئۆيدە بالىلارنىڭ كۈلكىسىمۇ بارا - بارا يېقىملىق ئىدى . تۇرمۇش ئوتۇن، گۈرۈچ، تۇز ، ئاچچىقسۇ ، ئۇششاق-چۈششەك چېيىدىن مەنمۇ ئاددىي ھەقىقىي ئالاھىدىلىكنى ھېس قىلدىم! ئاخىرى كەيپىياتىنى رەتلەپ، كۆڭۈلسىز ئۆتمۈشلەرنى ئۇنتۇپ، مۇزىكا ئاڭلاپ، مەنزىرە كۆرۈپ، دېيەلەيدىغان گەپلەرنى قىلىپ، قىلغىلى بولىدىغان ئىشلارنى قىلىپ، مېڭىشقا تېگىشلىك يولدا مېڭىپ، كۆرگۇم كەلگەن كىشىلەربىلەن كۆرۇشۇپ تۇردۇم .
خىزمەتكە بارغان بىكار ۋاقىتتىن باشقا، مەنمۇ بەدەن چېنىقتۇرۇشقا ئەھمىيەت بەردىم، خىزمەتداشلىرىمنى تەكلىپ قىلدىم، بۇرۇنقى كۈلكە كارىدوردا لەپىلدەپ يۈردى، تۇرمۇشتا قۇياش نۇرى بار، ھاياتلىق گۈلى چوقۇم چاقناپ تۇرىدۇ!
بەلكىم نۇرغۇن يىللاردىن كېيىنكى بىرە كېچە، گۇمران بولۇپ ئۆتكەن ئىشلارنى باشتىن كەچۈرگەنلىرىمنى ئەسلەپ قالسام، مەن جىمجىت كۈلۈمسىرەيمەن. قايغۇلۇق ئۆتكەن ئىشلار ۋاقىتنىڭ دەريالىرىدا پاراخوتقا ئولتۇرۇپ كېتىپ، ئىز-دېرىكى يوقالدى، قەلبىدە مەڭگۈلۈك ئىللىقلىق ئېقىپ، مەڭگۈ يوقالمايدۇ.
باھار، دەل كىشىلەرئارىسىدا!
مەن بۇرۇنمۇ ئىدارىدىكى «گۈزەل ئەر» ئىدىم، خۇددى ئەمدىلا تۈك باسقان كىچىك خورازغا ئوخشايتتىم. ھازىر مەن باشقىلار بىلەن سىلىشتۇرغاندا ئاق تېرەك ئورمىنىدا بىر تۈپ بويۇننى يانتۇ قاپپاق سۆگەت دەرىخى تۇرغاندەك، ئاق تۇخۇمدىن بىر قۇرۇق ياڭيۇ دومىلاپ چىققاندەك ئىدىم.
ئۆيگە قايتىپ، ئىشىكنى يېپىپ، كارىۋاتتا ياتتىم. كۆزيىشىم مەڭزىمدىن بويلاپ تۆۋەنگە ئاقاتتى . سىرتقى دۇنيا ئىنتايىن رەڭگارەڭ، لېكىن .مەن بىلەن قىلچە مۇناسىۋىتى يوق. خۇددى جۇ زىچىڭ ئېيتقاندەك : " قىززىش يايراش ئۇلارنىڭ ، مەندە ھېچنىمە يوق ". ۋاقىت ئۇزارغانسېرى، مەنمۇ بارغانسېرى ئۆزۈمنى ئۇچىغا چىققان يارىماس ئەردەك ھېس قىلىۋاتىمەن.
بۇرۇنقى مەن ئىدارىدىمۇ قىزغىن ئادەم ئىدىم. مەيلى كىمنىڭ ئۆيىدە بىر ئىش بولسۇن، ھەمىشە تەشەببۇسكارلىق بىلەن تەكلىپ قىلىنىپ، باش باشقۇرغۇچى بولاتتىم. ئۇياقتىن بۇياققا يۇگۇرۇپ ئالدىراشچىلىق ئىچىدە ، خۇشاللىقتىن ھارغىنلىق كۆرۇنمەيتى. ئالدىراشچىلق ئىچىدە بىر خىل مۇۋەپپەقىيەت تۇيغۇسى بولاتتى .
ھەر يىلى چاغاندا مەن ئادىتىم بويىچە كىچىكىمدىن بىللە ئويناپ چوڭ بولغان دوستۇمنى ئۆيگە مىھمانغا چاقىرىپ، كەنىت بىشىدىكى تاماقخانىغا بىرىپ ،ئەتراپتىكى كىشىلەرنىڭ ئۆزگىرىشى، تۇرمۇشتىكى ئوڭۇشسۇزلۇق ۋە قىزىقارلىق ئىشلارنى پاراڭلىشاتتۇق. كىمنىڭ ئۆيىدە قىيىن ئىش بولسا ، مەنمۇ دەرھال ياردەم قولۇمنى سۇناتتىم. بۇ يىلقى كەيپىياتنىڭ ئېچىنىشلىق بولۇشى مېنى باشقىلارنىڭ ئۆيىگە بېرىپ پاراڭلىشىشنى خالاتمىدى . ئۇچرىشىپ قالغان تەقدىردىمۇ، پەقەت كۈلۈمسىرەش، قائىدە-يوسۇن خاراكتېرلىك سوغۇققىنە بىرنەچچە ئىغىز سالاملىشىشتىن ئىبارەت. شۇ مەزگىلدە مەن ئۆزۇمنىڭ ئەسلىدە ساختا ياسالما ئادەم ئىكەنلىكىمنى ھەمدە غەرەزلىك بولۇپ قالغانلىقىمنى بايقىدىم.
ئانام بىزگە بۇرۇنقىدەكلا ئۈچ ۋاق تاماق ئېتىپ بىرەتتى، ئۆيگە قايتىپ جەم بولۇش پۇرسىتىمىزنى قەدىرلەيتتى . كەچتە ، ئۇ تازىلىق ئۆيىدە ئولتۇرۇپ كىر يۇيدى . ئانامنىڭ غۇۋا سايىسىنى كىريۇيۇش ھەرىكىتىگە ئەگىشىپ تەرتىپلىك تەۋرىنىۋاتقانلىقىنى كۆردۇم. ئورۇق ئانامغا تىكىلىپ قاراپ تۇرۇپ، تۇرمۇش خاتىرەمنىڭ ئەسلىمىسىگە چۆمدىم، كۆز يېشىم تىزگىنلىگىلى بولمىغان ھالەتتە چۇشىۋاتاتتى. مەن ئانامنىڭ كەينىگە ئاستاغىنا بېرىپ، كەيپىياتىمنى ياخشى تەڭشەپ، مۇنداق دېدىم: «بالىنىڭ كىيىملىرىنى ئۆزىمىز يۇيۇمىز دىگەنتۇققۇ، نېمىشقا يەنە يۇيدىڭىز؟» ئانام بېنىمۇ كۆتۈرمەي، ئىشىنى داۋاملاشتۇرۇپ، ھېچقىسى يوق، ھېرىپ قالمىدىم، سىلەرنىڭ قايتىپ كىلىپ مەن بىلەن جەم بولغىنىڭلارنىڭ ئۆزى مەن ئۈچۈن بىر چوڭ ئىش دېدى. بىر جۈملە ئاددىي سۆز ئانامنىڭ يۈرەك ساداسىنى ئىپادىلىدى، ئەسلىدە مانا بۇ ئانامنىڭ ئەڭ يۇقىرى تەلىپى ئىكەن. شۇزامات يۇرۇكۇمگە دىيەلمەيدىغان بىرخىل ئاچچىق تۇيغۇ پەيدا بولدى.
كۆز ئالدىمدا دادامنىڭ قاپقارا چىرايىدا چوڭقۇر قورۇقلاربىسىپ ، چېچى قالايمىقانلىشىپ كەتكىن ئىدى، ئۇ يەنىلا ئون يىل بۇرۇن ئالىي مەكتەپكە كىرگەن چاغلىرىمدىكى پاختىلىق مەكتەپ فورمىسىنى كىيىپ ئوتقا ئوتۇن قوشۇپ، سوغۇق قىشتا باھاردەك ئىللىقلىق ھېس قىلدۇراتتى. بىر پەس قويۇق ئىستىن ئۇتوختىماي يۆتىلەتتى، بۇ كۆرۇنۇش كۆزۈمنى كۆيدۇرگەندەك تۇيغۇ بىرەتتى . دادامنىڭ كۆلەڭگىسى قەيسەر ھەم ئورۇق ئىدى،قېرىۋاتقان دادامغا قاراپ،مەن ئۇنىڭ قوپال چوڭ قولىنى سىلاپ باققۇم بار ئىدى. بىراق،كۆز يېشىم تىزگۇنلىگىسىزھالدا چۈشۈپ كەتتى.
ئۆتمۈشنى ئەسلەپ ئۆتسەك، بالىلىق چاغلىرىمدا مەن شۇنداق غەم-قايغۇسىز، ساددا ئىدىم. تومۇز ئىسسىق يازدا دادمنىڭ قولىدىكى چوڭ يەلپۈگۈچ ئاستىدا خاتىرجەم ئۇخلاپ؛ئۇزۇن قىش كېچىسى ئانامنىڭ قوينىدا مۇھەببەتنىڭ تېمپېراتۇرىسىنى ھېس قىلىپ ؛ئۆسۈپ يېتىلىش جەريانىمدا قارشىلىق پسخىكا مەزگىلىمدە ئىلگىرى ئۇلارنىڭ يۈرىكىنى چوڭقۇر ئازابلاپ، ئۇلارنى پۈتۈن كېچە ئۇيقۇسىزلاندۇرغان ئىدىم.جەمئىيەتكە قەدىم باسقابدا ئۇلار يەنىلا تۇرمۇشىمىزنىڭ تېخىمۇ بەختلىك بولۇشى ئۈچۈن جاپا تارتتى.
شۇ پەيتتە مەن ئاتا-ئانامنىڭ مېھرىبان قۇچاقلىشىنى يەنە بىر قېتىم ھېس قىلغۇم بارئىدى، يېقىندىن بۇيانقى كەچۈرمىشلىرىمنى ياشانغان دادام بىلەن ئۇزۇن ئۇزۇن پاراڭلاشقىم بارئىدى. دادامنىڭ قەلبىدە، مەيلى ئوغلى نېمىنى خاتا قىلغان بولسۇن ، ئۇنىڭ قەلبىدە ھامان كەڭ قورساقلىق ۋە چۈشىنىشكە ئېرىشەلەيدۇ . ئايالىمنىڭ بېشارىتى مېنى چېكىندۈردى، ئاتا-ئانام ياشىنىپ قالدى، مەن ئۇنداق شەخسىيەتچىلىك قىلسام بولمايدۇ، ئۆزۈمنىڭ ئازابىنى ئۇلارغا قوشۇپ قويسام بولمايدۇ. چۈنكى ئوغلىنىڭ بەختسىزلىكى ئاتا-ئانىسىنىڭ يېنىدا ھەمىشە ھەسسىلىنىپ قوشۇلىدۇ. ئۇلارھەتتا ئۆزى يارلىنىشقا رازىدۇر ! جۇڭگولۇق ئاتا-ئانىلار، ئەڭ جاپا چەككەن ئاتا-ئانا بولۇشى پۈتۈلگەن.
ئاتا-ئانام يەرلىك يېزىلىقلاردىن بولۇپ، بىر ئۆمۈر سېرىق تۇپراقتىن ئايرىلىپ باقمىغان، ھېچقانداق مەدەنىيەتمۇ يوق، ئۇلار بىلسىمۇ ھېچقانداق ياردەم قىلالمايدۇ، پەقەت توختىماي ئەندىشە قىلىش ۋە ئەندىشە قىلىشنى كۈچەيتىدۇ. ئۇنىڭ ئۈستىگە ئۆزۇمنىڭ بەدىنىمدە دورا يېگەندىن كېيىن ھېچقانداق مەسىلە يوق، تۇرمۇشتا نۇرغۇن ئىشلارنى ئۆزۇم بەرداشلىق بېرىشىم كېرەك، سىزنىڭ نارازىلىقىڭىز چىرايلىق ئەمەس، باتۇر ئادەم بولۇپ، تەقدىرگە بەرداشلىق بېرىشنى ئۆگىنىۋېلىڭ.
بىراق كېسەللىك ئەھۋالى يامانلىشىپ كەتسە، مەن چوقۇم ئاتا-ئانامغا ئۇقتۇرىمەن، چۈنكى ئائىلىدىكىلەرنىڭ چۈشىنىشى، ئىلھاملاندۇرۇشى ۋە تەسەللىي بېرىشى ماڭا چوقۇم تېخىمۇ كۆپ ئىشەنچ ئاتا قىلىدۇ، چوقۇم ماڭا ياشاش جاسارىتى بېرىپ، قېيىن ئۆتكەلدىن ئۆتۈپ، باتۇرلۇق بىلەن ئالغا ئىلگىرلەيمەن!
ئىلگىرى كاللامدا نەچچە قېتىم بىخ سۈرگەن يۈرەك ساداسى پەيدا بولغان، بۇ دۇنيادىكى ئەڭ ئىللىق كۆرۈنۈش بارلىققا كەلگەن. بۇ پەيتتە خۇددى قاپقارادەك سۇسلىشىپ، تارقىلىپ كەتتى.
چاغاندىن كېيىن، ئايالىم ئىككىمىز شەھەرگە قايتىش يولىغا ئاتلاندۇق، ئۆتكەن ئىشلار كۆز ئالدىمدا تېخىمۇ ئېنىق بولدى، ئاتا-ئانامنىڭ ئازابى ۋە ئۇلۇغلۇقى قەلبىمگە ئالاھىدە سىڭىپ كىردى. كېيىنكى ئۆمرىمدىكى يول تېخى ئۇزۇن، ئۆزىدىن ئاغرىنىش ئازراقمۇ ئاكتىپ كۈچ ئېلىپ كەلمەيدۇ. ئايالىمنىڭ ئېيتقىنىدەك: ئاتا-ئانام ئۈچۈن بولسىمۇ، سىز يەنىلا چۆكۈشتىن ئۈزۈل-كېسىل قۇتۇلۇشىڭىز كېرەك»، مەن بۇ دۇنيادىكى مەن يالغۇز ئەمەسلىكىمگە ئىشىنىمەن، شۇڭا توردىن ئىزدەشكە باشلىدىم، ئاخىرى تەشكىلاتنى تاپتىم. چوڭ ئائىلىگە قايتىپ كەلدىم . مەن ئاخىرى قۇملۇقتىن ئۆتكەنلەرنىڭ بوستانلىقنى كۆرۈپ خوشاللىق ھېس قىلدىم، مەن ئاخىرى دېڭىز سەپىرىگە تەۋەككۈل قىلغۇچىلارنىڭ دېڭىز يۈزىدىن لەيلەپ كەلگەن گۈل-گىياھ غولى يوپۇرمىقىنى كۆرۈپ خوشاللىق ھېس قىلدىم. بۇ خىل خۇشاللىقنى بىزنىڭ تىلىمىز بىلەن بايان قىلغىلى بولمايدۇ، خۇددى ھەر بىر تەر تۈكلىرىممۇ خۇشال-خۇرام سەكرەپ كەتكەندەك قىلاتتى.
سۇپىدا كۆپچىلىك ئۆز-ئارا يۈرەك ساداسىنى تۆكۈپ، دىئاگنوز قويۇلغاندىن كېيىنكى كەيپىيات توغرىسىدا ئورتاق پىكىرلەشتى. قانداق قىلغاندا بىر تال راۋان بولىدۇ؟ دورا يېگەندىن كېيىنكى جىسمانىي ۋە روھىي جەھەتتىكى ئۆزگىرىش، دورىنىڭ تەسىرى. ئادەتتە دېيىشكە جۈرئەت قىلالمىسام، بۇ يەردە چىن كۆڭلىنى ئېيتقىلى بولىدۇ. مېنىڭ قەلبىممۇ بارا - بارا تىنچلىشىپ كەتتى . ھاياتلىق خۇددى سۇ ئېقىپ تۇرغان دەرياغا ئوخشايدۇ، مەن خۇددى ۋاڭ سۈزۈك بۇلاققا ئوخشاپ، جىمجىت ئېقىپ،بىلىقلارنىڭ شوخ ئۇزىشى بىلەن چۆچۇپ كەتمەيتىم. سۆھبەتلەشكەن دوستلىرىمىز بىلەن ئۇچرىشىپ قالساق، ئۆزىمىزنى بۇ دۇنيادا يالغۇز ئەمەستەك ھېس قىلدۇراتتى. بۇنىڭدىن «باشقىلارغا ياردەم بېرىش، ئۆزىگە خۇشاللىق تىپىش»نىڭ ھەقىقىي مەنىسىنى ھېس قىلدىم. تەشكىلنى تاپقاندىن كېيىن، ساغلاملىق ۋە خۇشاللىق تاپتىم. مىننەتدارلىق گۈلى ، بەخت شاخلىرىدا ئېچىلدى !
يىلدىن كېيىن مەن ئۆزۈمنى تېپىپ، بىر كۈندە ئۈچ ۋاق تاماق يەپ، ئۆز قولۇم بىلەن تەڭشەپ، ئوزۇقلۇقنى ماسلاشتۇرۇشقا ئەھمىيەت بېرىپ، كۈتۈنۈشكە ئەھمىيەت بېرىپ، ئىممۇنىتېت كۈچىنى ئەڭ زور دەرىجىدە ئاشۇردۇم. مەن شۇنىڭغا ئىشىنىمەنكى ، قۇرۇپ كەتكەن ياغاچ بولسىمۇ ، ئۇنىڭ باھارىمۇ بار . ھاياتىي كۈچكە تولغان، باھار ئىللىپ گۈللەر ئېچىلغاندا، جۇش ئۇرۇپ راۋاجلىنىدۇ، ھاياتىي كۈچ چەكسىز!
ئۆيدە بالىلارنىڭ كۈلكىسىمۇ بارا - بارا يېقىملىق ئىدى . تۇرمۇش ئوتۇن، گۈرۈچ، تۇز ، ئاچچىقسۇ ، ئۇششاق-چۈششەك چېيىدىن مەنمۇ ئاددىي ھەقىقىي ئالاھىدىلىكنى ھېس قىلدىم! ئاخىرى كەيپىياتىنى رەتلەپ، كۆڭۈلسىز ئۆتمۈشلەرنى ئۇنتۇپ، مۇزىكا ئاڭلاپ، مەنزىرە كۆرۈپ، دېيەلەيدىغان گەپلەرنى قىلىپ، قىلغىلى بولىدىغان ئىشلارنى قىلىپ، مېڭىشقا تېگىشلىك يولدا مېڭىپ، كۆرگۇم كەلگەن كىشىلەربىلەن كۆرۇشۇپ تۇردۇم .
خىزمەتكە بارغان بىكار ۋاقىتتىن باشقا، مەنمۇ بەدەن چېنىقتۇرۇشقا ئەھمىيەت بەردىم، خىزمەتداشلىرىمنى تەكلىپ قىلدىم، بۇرۇنقى كۈلكە كارىدوردا لەپىلدەپ يۈردى، تۇرمۇشتا قۇياش نۇرى بار، ھاياتلىق گۈلى چوقۇم چاقناپ تۇرىدۇ!
بەلكىم نۇرغۇن يىللاردىن كېيىنكى بىرە كېچە، گۇمران بولۇپ ئۆتكەن ئىشلارنى باشتىن كەچۈرگەنلىرىمنى ئەسلەپ قالسام، مەن جىمجىت كۈلۈمسىرەيمەن. قايغۇلۇق ئۆتكەن ئىشلار ۋاقىتنىڭ دەريالىرىدا پاراخوتقا ئولتۇرۇپ كېتىپ، ئىز-دېرىكى يوقالدى، قەلبىدە مەڭگۈلۈك ئىللىقلىق ئېقىپ، مەڭگۈ يوقالمايدۇ.
باھار، دەل كىشىلەرئارىسىدا!
